Ο αόριστος των νεκρολογιών…

Ο αόριστος είναι ο χρόνος των ρημάτων που δείχνει ότι κάτι έγινε στιγμιαία στο παρελθόν.
Ο αόριστος είναι ο χρόνος που συνηθίζεται στις τηλεοπτικές και όχι μόνο νεκρολογίες.
Γεννήθηκε…
Σπούδασε…
Εργάστηκε…
Διετέλεσε…
Τίμησε…
Τιμήθηκε…
Παρά το ότι ονομάζεται αόριστος ο ρηματικός αυτός χρόνος, στις νεκρολογίες υποδηλώνει το οριστικό και αμετάκλητο τέλος του εκλιπόντος.
Υπήρξε… Δεν υπάρχει πια.
Έζησε… Δεν ζει πια.

Αναζητώντας γυμνοί την έμπνευση…

Πολλοί συγγραφείς όταν γράφουν ένα βιβλίο ξεγυμνώνουν την ψυχή τους και μας αποκαλύπτουν τον εσωτερικό τους κόσμο.
Υπάρχουν όμως και κάποιοι διάσημοι συγγραφείς οι οποίοι για να μπορέσουν να γράψουν τα αριστουργήματά τους, ξεγύμνωναν πρώτα το σώμα τους και μετά την ψυχή τους.
Ο Βίκτωρ Ουγκό, ο μεγάλος αυτός Γάλλος ποιητής, μυθιστοριογράφος και δραματουργός , ο συγγραφέας της «Παναγίας των Παρισίων» και των «Αθλίων», όταν κάποια στιγμή αισθάνθηκε ότι μπλοκάρει η συγγραφική του έμπνευση, σκαρφίστηκε ένα τέχνασμα προκειμένου να πιέσει τον εαυτό του να ξαναγράψει. Διέταξε τον υπηρέτη του να του κρύψει όλα τα ρούχα και να τον αφήσει γυμνό , παρέα μόνο με την πένα και τα χαρτιά του, ώστε να μην έχει τίποτε άλλο να κάνει παρά να στρωθεί στο γράψιμο.

Η Τάμτα και η άλλη…

Η Τάμτα είναι γνωστή, αναγνωρίσιμη, διάσημη. Αν και είναι ειρωνεία να το λες για κάποιον που αφήνει το επώνυμό του στην άκρη και γίνεται γνωστός μόνο με το μικρό του όνομα, η Τάμτα είναι όπως συνηθίσαμε να λέμε «επώνυμη».Δροσερή, καλλίγραμμη και καλλίφωνη, η νεαρή από την Γεωργία της πάλαι ποτέ κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης, έγινε γνωστή στη χώρα μας μέσα από το μουσικό διαγωνισμό του MEGA «super idol» και πολύ γρήγορα έκανε τα δικά της βήματα στο χώρο του λαϊκοπόπ τραγουδιού. Τις τελευταίες βδομάδες το όνομά της παίζει πολύ δυνατά στα μέσα μαζικής αποβλάκωσης ενημέρωσης, μια που-αποκλείεται να μη το μάθατε-έχει θέσει σοβαρή υποψηφιότητα για να εκπροσωπήσει την ΕΡΤ στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision. Η Τάμτα βιώνει στην Ελλάδα, το δικό της παραμύθι της Σταχτοπούτας πάνω στις λαμπερές πίστες και στα πολύχρωμα εξώφυλλα περιοδικών και δίσκων και μακάρι να μη δει την καριέρα της να μεταμορφώνεται ξανά σε…κολοκύθα.

Εικόνες δρόμου ασπρόμαυρες…

Ο Γιώργος Φραντζεσκάκης, που επιμελείται την ζωοφιλική στήλη «Κ9 Life» στο ένθετο περιοδικό «Κ» της Κυριακάτικης Καθημερινής, ζήτησε από τους αναγνώστες του να τού στείλουν ποιήματα για τους τετράποδους φίλους τους. 66 αναγνώστες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του δημοσιογράφου στέλνοντας τα ποιήματά τους και στον περιορισμένο χώρο της στήλης του, ο Γ. Φραντζεσκάκης δημοσίευσε 2 από αυτά.
Το ποίημα του Χρήστου Αμανατίδη, που με συγκίνησε περισσότερο το αναδημοσιεύω εδώ:

Εικόνες δρόμου ασπρόμαυρες
Πλησίασε δισταχτικά
και μύρισε ο σκύλος.
Δεν τόνε γαύγισε ωστόσο.
Ήξερε τι σημαίνει να σε διώχνουν.
Τον είχαν γαυγίσει πριν
οι άνθρωποι κι αυτόν
και ήξερε τι είναι να σε διώχνουν.
Έκανε λίγο άκρη ο άνθρωπος
για να χωρέσει και ο σκύλος
στο πρόχειρο υπόστεγο του δρόμου.
Ουρανομήκες ουρανοκατέβατο νερό
τους έβρεχε τα πόδια
και κρύωναν.
Τους έπλενε τα πόδια ο Θεός,
των ταπεινών,
όπως παλιά σε δείπνο μυστικό.
Μα μόνο μέχρι εκεί!
Απέστρεψε το βλέμμα
και τους αποκήρυξε.
Κάπου στον κόσμο ανάβει ένα κερί.
Μα αδυσώπητοι οι σκληροί καιροί
αλλού μοιράζουνε στοργή
κι αλλού απλόχερα οργή.
…πάλι χωρίς φαϊ τα άφησε ο Κύριος,
τα δύο αδέσποτα κι απόψε.

Παράπλευρες απώλειες…

Ο καθένας με τον πόνο του, αλλά έτσι δεν γίνεται πάντα;
Το κλείσιμο του monitor.vrypan.net για μη δημοφιλή blog-άκια σαν το «δωμάτιο πανικού», είναι ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα. Από την στιγμή που απουσιάζουμε από τα link των blog με μεγάλη επισκεψιμότητα, το monitor ήταν για μας η βασική πύλη εισόδου αναγνωστών. Τώρα η πύλη αυτή έκλεισε και οι επισκέψεις στο blog θα μειωθούν σημαντικά. Το «δωμάτιο πανικού» αισθάνεται ως παράπλευρη απώλεια σε μια μάχη που δεν κατάλαβε ούτε τον λόγο για τον οποίο διεξάγεται, ούτε με τίνος το μέρος είναι το δίκιο. Ελπίζω να αρθεί σύντομα ο λόγος για τον οποίο ο Παναγιώτης Βρυώνης έκλεισε το monitor και να το ξαναδούμε πάλι σε πλήρη λειτουργία.

Σπίτια, γράμματα, αριθμοί…

Φρέσκα καλλιτεχνήματα του Αναστάση.
Κάπου άκουσε σε κάποιο κανάλι για μία «στέγη γραμμάτων και τεχνών».
Αυτό το «στέγη γραμμάτων» τον εντυπωσίασε.
Και τον ενέπνευσε καλλιτεχνικώς…
Ιδού το αποτέλεσμα: το σπίτι των γραμμάτων!

Κι ύστερα είπε να μην αφήσει τους αριθμούς παραπονεμένους και αποφάσισε να τους στεγάσει κι αυτούς.
Μόνο τα γράμματα θα έχουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους δηλαδή;

Επίμονος Δον Κιχώτης

(Είπα να μου κάνω ποδαρικό μ’ ένα ποιηματάκι…)

Την καρδιά μου μπάλωσα
στα μισά του δρόμου.
Το κουτσό πετάλωσα
γέρικο άλογό μου.
Της στολής μου γυάλισα
τα χρυσά κουμπιά
και στητός καβάλησα
σας αφήνω γεια.

Και τρέχω να προλάβω τον καιρό
μη φύγει και μ’ αφήσει μοναχό
και με ξεχάσει.
Και τρέχω να προλάβω τη ζωή
μη φύγει, όπως τρέχει βιαστική
και προσπεράσει.

Το σπαθί μου φόρεσα
και ψηλό κασκέτο,
όσα δεν τα μπόρεσα
θα τα κάνω φέτο.
Τις χαρές που πέρασαν
τρέχω να τις βρω,
πίκρες που με γέρασαν
πίσω μου ξεχνώ.

Και τρέχω να προλάβω τον καιρό
μη φύγει και μ’ αφήσει μοναχό
και με ξεχάσει.
Και τρέχω να προλάβω τη ζωή
μη φύγει, όπως τρέχει βιαστική
και προσπεράσει.

Σκέψεις στο ξεψύχισμα του 2006

Έχουμε εθιστεί στο να βλέπουμε αδιάφορα τη δυστυχία των άλλων…
Σαν απλοί θεατές.
Δεν μας πονάνε οι πληγές των άλλων πια.
Δεν πεινάμε στην πείνα τους…
Δεν διψάμε στη δίψα τους…
Δεν τρομάζουμε στο φόβο τους.
Έχουμε τους δικούς μας εφιάλτες να μας τρομάζουν.
Έχουμε κλειστεί στα κουκούλια μας…
Έχουμε αμπαρωθεί στα μικρά μας δωμάτια πανικού.
Ζούμε το δικό μας μεσαίωνα, οχυρωμένοι στα μικρά φέουδά μας.
Κι όμως…το ημερολόγιο δείχνει 2007…
Δύο χιλιάδες επτά…
Όσα και τα θανάσιμα αμαρτήματα του πολιτισμένου μας κόσμου.

Σκρουτζ τζούνιορ…

132 € και 60 λεπτά…
Τόσο ήταν το μερίδιο του Αναστάση από τα κάλαντα των Χριστουγέννων σε συγγενικά, φιλικά και γειτονικά σπίτια.
Συζητήσαμε απ’ έξω απ΄έξω, να στείλουμε το ποσό αυτό σε κάποια από τις οργανώσεις που ασχολούνται με την προστασία του παιδιού, αλλά η απάντηση ήταν «όχι αυτά τα λεφτά. Ας στείλουμε άλλα»
Θεωρεί ότι το ποσό αυτό είναι προϊόν προσωπικού μόχθου… Είναι τα δεδουλευμένα του.
Δεν προσπάθησα να τον πείσω ότι έχει άδικο ή να τον φορτώσω με ενοχές.
Ξέρω πώς νοιώθει γιατί τα ίδια ένοιωθα κι εγώ. Εγώ μάλιστα στην ηλικία του ήμουν πολύ πιο…Σκρουτζ.
Στο θέμα τού να μάθει να μοιράζεται και να δίνει, έχουμε ακόμα να κάνουμε αρκετή δουλειά.
Δεν θέλω να δίνει από οίκτο, ούτε επειδή νοιώθει ενοχές. Θέλω να δίνει επειδή το αισθάνεται. Θα το μάθουμε σιγά σιγά. Κι αυτός κι εγώ…
Το καλό με το να είσαι γονιός είναι ότι σού δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία να γίνεις και συ ο ίδιος καλύτερος άνθρωπος.

Ο Άγιος Βασίλης μάς τελείωσε! Γαμώτο…

-«Ε, αφού δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης…»
Την φοβόμουν αυτή την στιγμή. Τη στιγμή που ο γιος μου θα μας έλεγε ότι δεν υπάρχει ο Άγιος Βασίλης.
-«Γιατί το λες αυτό ; Πώς το ξέρεις;»
-«Το είπε η δασκάλα στον Κώστα που την ρώτησε»
Όχι ρε, τα υπουργεία μου μέσα! Τι είναι αυτό τώρα; Καινούρια παιδαγωγική αντίληψη; Γιατί μια δασκάλα της Α’ δημοτικού μπαίνει στη διαδικασία να ξενερώσει τα πιτσιρίκια της τάξης της;
-«Σας το είπε η δασκάλα, μέσα στο μάθημα δηλαδή;»
-«Όχι… Το είπε στον Κώστα, στην ευέλικτη ζώνη»
Μάλιστα… Ευέλικτη ζώνη. Στα χρόνια μας λέγαμε «τεχνικά» ή «καλλιτεχνικά». Τώρα τα ίδια πράγματα τα λένε «ευέλικτη ζώνη». Η αναβάθμιση της παιδείας που λέγαμε…
Εγώ δεν θυμάμαι σε ποια ηλικία σταμάτησα να πιστεύω στην ύπαρξη του Άγιου με την κόκκινη σκούφια. Δεν θυμάμαι ούτε με ποια αφορμή έπαψα να πιστεύω, ούτε τι αισθάνθηκα όταν έκανα αυτήν την αποκάλυψη.Με την πρώτη ευκαιρία πήρα τον μικρό κατά μέρος και ξαναγύρισα την κουβέντα εκεί.
-«Αναστάση, στενoχωρέθηκες όταν άκουσες την δασκάλα να λέει ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης;»
-«Καθόλου… Το ήξερα. Ήξερα ότι τα δώρα δεν τα φέρνει ο Άη Βασίλης.»
-«Πώς το ήξερες;»
-«Αν τα έφερνε αυτός, τότε δεν θα τα διαφήμιζαν στην τηλεόραση. Τα διαφημίζουν για να τα βλέπουν οι μπαμπάδες και να τα αγοράζουν». Αναστάσης -Άη Βασίλης: 1-0!
Συζητώντας το θέμα με την γυναίκα μου το βραδάκι δεν το είχα ακόμα χωνέψει.
-«Πώς κάνεις έτσι; Δεν θα σταματούσε να πιστεύει στον Άγιο Βασίλη κάποτε; Έ, έγινε φέτος.Μήπως θέλεις να πάει φαντάρος και να πιστεύει ακόμα στον Άη Βασίλη;»
Δίκιο έχει…
Αλλά εμένα μού κακοφάνηκε.
Ρε μικρέ… Είσαι να κάνουμε και φέτος σαν να υπάρχει Άη Βασίλης; Και για του χρόνου βλέπουμε… Ε; Είσαι;